Nie ma jedynej słusznej metody wychowania dziecka. Najważniejsze jest, jak postępujemy wobec dziecka i czy konsekwentnie przestrzegamy zasad, którymi się kierujemy.

  • Zawsze należy z uwagą i spokojem wysłuchać tego co dziecko do nas mówi. Takie cierpliwe słuchanie uświadamia mu, że jest dla rodziców ważne i akceptowane.
  • Należy unikać częstego wypowiadania negatywnych opinii o dziecku i ocen. Dotyczy to zarówno zachowania dziecka jak i jego działalności.
  • Powinno się mówić do dzieci spokojnym, opanowanym głosem, a unikać krzyku. Krzyk przyczynia się do lękliwości, nieśmiałości, wycofania się, bierności, ucieczki lub chęci dominowania nad innymi czy też dążenie do rywalizacji.
  • Nie trzeba chronić dzieci przed trudnościami dnia codziennego, porażkami itp. Rodzice tak postępujący ograniczają samodzielność dziecka, uniemożliwiają mu podejmowanie decyzji.
  • Należy się powstrzymać od wypowiadania negatywnych opinii i ocen na forum. Ważne jest, by się wystrzegać głośnego wyrażania nieprzychylnych opinii wypowiadanych bezpośrednio do dziecka lub przy innych osobach- dzieciach i dorosłych.
  • Konieczne jest podziwianie efektów dziecięcego działania i motywowanie do dalszego podejmowania prób rozwiązania problemu. Rolą rodziców jest zachęcanie dzieci do samodzielnego rozwiązywania problemów, wspieranie go w tym procesie, inspirowanie poprzez stwarzanie warunków do działania, mądre rozmowy, a na koniec podziwianie efektów jego starań.
  • Należy wzmacniać dzieci w poszukiwaniu własnej wartości. Odbywać się to może poprzez chwalenie, jednak należy pamiętać o podkreśleniu, że dzięki temu, co zrobiło i jak się zachowało wszystkim jest teraz miło.
  • Konieczne jest wspólne ustalanie granic, co wolno, a czego nie wolno robić, i sankcji za ich przekroczenie. Najlepiej jest wspólnie z dziećmi ustalić zasady, jakie będą obowiązywały w domu i konsekwencje jakie będą wynikały z powodu nieprzestrzegania ich. Należy jednak zadbać o to, aby dzieci rozumiały, to co do nich mówimy. Dlatego powinny być krótko, jednoznacznie i jasno sformułowane.

Dzieci powinny ponosić konsekwencje z powodu np. złego zachowania, nieprzestrzegania zasad i umów. Spędzanie kilku minut w samotności, aby dziecko się wyciszyło, uspokoiło, przemyślało swoje zachowanie, czy rozmowa z rodzicem, podczas której dorosły przedstawia swoje stanowisko, lub pozbawienie dziecka przyjemności, np.: ulubionej zabawki, to nie są kary których nie dało by się przeżyć. Karami, które mogą odbić się w psychice, są: poniżanie, wyśmiewanie, nadmierne krytykowanie.

źródło: Bliżej Przedszkola, przygotowanie: Linda Hubner-Jasiura