Wyobraźnia przestrzenna jest niczym innym jak podstawą orientacji w przestrzeni. Dzieci, ucząc się wyprowadzać kierunki od osi swojego ciała, a następnie od innych osób lub przedmiotów, zawsze wykonują te operacje w umyśle. Podczas tego procesu odwołują się do tego, co dobrze im znane (myślowe ścieżki, obrazy i inne reprezentacje przestrzenne) i na tej podstawie tworzą nowe rozwiązania, korzystając ze swojej wyobraźni.