Termin „autyzm” pochodzi od greckiego słowa „autos” co oznacza „sam”. Geneza tego słowa jest zrozumiała, ponieważ autyzm określamy jako stan niepełnosprawności rozwojowej, którą cechuje częściowe wycofanie się z realnego życia i zamknięcia się w swoim własnym świecie, brak lub zaburzona mowa, trudności z nawiązywaniem relacji interpersonalnych oraz uporczywe lub ograniczone zachowania i zainteresowania. Ze względu na zakres symptomów, stan ten określany jest zaburzeniem ze spektrum (ASD). ASD, czyli spektrum zaburzeń autystycznych. Termin ten jest bardzo często wykorzystywany w literaturze klinicznej i odnosi się do autyzmu i pokrewnych mu zaburzeń. Do światowego systemu klasyfikacji chorób psychicznych (DSM) zaliczamy: zaburzenie autystyczne, zaburzenie Aspergera, całościowe zaburzenie rozwoju- inaczej nieokreślone, zaburzenie Retta i dziecięce zaburzenie dezintegracyjne. W Europie natomiast częściej niż z podręcznika DSM, korzysta się z klasyfikacji stworzonej przez Światową Organizacje Zdrowia (ICD-10). W tej klasyfikacji wyodrębniamy takie zaburzenia jak: autyzm dziecięcy, autyzm atypowy, zespół Retta, dziecięce zaburzenie dezintegracyjne, zaburzenie hiperkinetyczne z towarzyszącym upośledzeniem umysłowym i ruchami stereotypowymi, zespół Aspergera, inne całościowe zaburzenia rozwojowe oraz całościowe zaburzenia rozwojowe nieokreślone. Jednak bez względu na nazewnictwo czy rodzaj klasyfikacji, wszystkie zaburzenia ( zaburzenia autystyczne, zaburzenie Aspergera czy całościowe zaburzenie rozwojowe- inaczej nieokreślone) należą do spektrum zaburzeń autystycznych czyli ASD.